Planisphærium terrestre cum utroque coelesti hemisphærio, sive diversa orbis terraquei, pro variatis divisionis, conspectus, variarumque positionum et observationum circumstantiis, multis in locis correcta, variisque huc facientibus cosmographicis illustrationibus, pluriumque naturae phaenomenorum explicationibus, ex praèclaris auctoribus excerptis, aucta et ornata repraesentatio:

Deze fraaie en populaire wereldkaart in twee halfronden, ontworpen door de Duitse cartograaf Adam Friedrich Zürner (1679-1742) uit Dresden, werd in Amsterdam uitgegeven door Petrus Schenk Jr. Naast de twee aardhalfronden zijn vele kleinere kaarten en figuren gegeven met allerhande informatie over de aarde, het zonnestelsel en de sterrenhemel. De uitvoerige Latijnse tekst onder geeft een verklaring van diverse geofysische en meteorologische verschijnselen zoals vulkanisme, aardbevingen, draaikolken, eb en vloed, de wind, regen en de regenboog

Afbeeldinge van zeker concept tot bedykinge, van de Haarlemer, Leydse en andere byleggende Meeren

Sedert het eerste kwart van de 17de eeuw tot 1852, het jaar waarin de Haarlemmermeer werd drooggelegd, is een aantal kaarten van dat meer gemaakt met inpolderingsplannen. Sommige kaarten bevatten al een ontwerp voor de verkaveling. Het oudst bekende ontwerp is een handschriftkaart van Jan Adriaansz. Leeghwater uit 1629. Bekend is ook diens Haarlemmer meerboeck uit 1643, waarin hij een pleidooi houdt voor de droogmaking. Het tweede bekende ontwerp is dat van Jacob Bartelsz. Veeris uit 1641, een kaart met zijn ontwerp werd uitgegeven door Nicolaas Visscher I. Literatuur: Donkersloot-de Vrij, M., Topografische kaarten van Nederland vóór 1750. Groningen, 1981 (bij nr. 716)

Eclipseos solis totalis cum mora, d. 12 maji 1706, horis autem: in Europa celebratæ geographica repræsentatio, in: qua centralis umbræ tractus ac reliquæ magnitudaes suis locis competentes, ex illustrium virorum observationibus deductæ, per areus parallelos, ceu digitorium singulorum indices

Een bijzondere kaart, waarop wordt aangegeven hoe de zonsverduistering van 12 mei 1706 vanuit verschillende delen van Europa zichtbaar was. De stippellijnen geven de grootte (magnitude) aan van de maximale verduistering, uitgedrukt volgens een schaal die van nul (geen verduistering) tot twaalf (zon totaal verduisterd) loopt. De totaliteitszone liep van de Straat van Gibraltar over Spanje, Frankrijk, Centraal Europa, Polen, Noord Rusland en eindigde in Siberië. De Schenk-kaart is gebaseerd op een vergelijkbare kaart, die werd ontworpen door de Nurembergse sterrenkundige Johann Gabriel Doppelmayr en in 1707 werd uitgegeven door de Nurembergse uitgever Johann Baptist Homann. Petrus Schenk sr. voegde hierbij een verklarend schema aan de linkerzijde toe die werd ontleend aan een andere Doppelmayr/Homann-kaart, welke ook in 1707 verscheen. Verder plaatste hij naast IJsland nog een klein wereldkaartje met verdere bijzonderheden over dezelfde zonsverduistering berekend door de Amsterdamse wiskundige Simon van der Moolen. Er bestaan twee staten van deze eclipskaart. De eerste verscheen vermoedelijk kort na de Doppelmayr/Homann-kaart werd uitgegeven door Petrus Schenk sr. De tweede staat (hier afgebeeld) verscheen vermoedelijk in of kort voor 1715 en werd uitgegeven door Petrus Schenk jr. Hierbij is het bijkaartje naast IJsland vervangen door een met de zichtbaarheid van de zonsverduistering van 3 mei 1715 volgens de berekening van Simon van der Moolen. De Homann/Schenk-kaarten zijn niet de vroegste voorbeelden van eclipskaarten. De Frans-Italiaanse sterrenkundige Jean-Dominique Cassini publiceerde in 1700 al een eenvoudige kaart over de zichtbaarheid van de zonsverduistering van 23 september 1699. De Amsterdamse wiskundigen Andreas van Lugtenburg en Simon van der Moolen publiceerden in 1706 eenvoudige wereldkaarten over de zichtbaarheid van de zonsverduistering van 12 mei later in dat jaar

Comitatus Hollandiæ tabula pluribus locis recens

Hoewel gebaseerd op de foliokaart van Van Berckenrode (1629, zie elders in de collectie gedigitaliseerde kaarten van Holland en Utrecht), gaf Claes Jansz. Visscher deze kaart van Holland in 1652 een eigen gezicht. Daartoe veranderde hij de vormgeving. Er kwam een grote titelstrook aan de bovenzijde, het inzetkaartje werd verplaatst van rechtsboven naar linksonder en het wapen van Holland ging naar de rechter bovenhoek. Visschers kaart kreeg veel navolging en werd gekopieerd door Frederick de Wit, Justus Danckerts en Carel Allard. Inhoudelijk steunt het kaartbeeld op de vijfde staat van de wandkaart van Holland door Balthasar Florisz. van Berckenrode en uitgegeven door Claes Jansz. Visscher in 1651. Het Naardermeer is afgebeeld als verkavelde droogmakerij, hetgeen niet de werkelijkheid weergeeft. Immers, na een vergeefse poging tot drooglegging in 1629 bleef dit gebied altijd nat. Van de kaart zijn vijf staten bekend. Ze komen voor in atlasuitgaven van de firma Visscher en van Petrus Schenk jr. Hier afgebeeld is de vijfde staat uit circa 1725 met het impressum van Schenk. Deze vijfde staat treft men vooral als losse kaarten aan. Niettemin komen ze ook in enkele (verzamel)atlassen voor. Sporen op de keerzijde doen vermoeden, dat dit Utrechtse exemplaar eveneens afkomstig is uit een atlas